Abba a su fogu

de Maria Antonietta Seu.


Abba… abba a su fogu!
Abba a su messadore, pisè!
E laras risulanas, disizosas
rezzian s’abba frisca da-e sa brocca.
Tue a un’ala e a s’atera ojittende
e nois, ojos de pinnadellu
massiddas de oro brundu, a trumas,
ispighende, ti poniamus fattu
cun disizos proibidos
e isperas costoidas intr’’e a nois.
«Ses che-i s’abba a su fogu»,
mi nerzeis cussa die
sutta sa nughe manna ‘e “Sorradile”,
«ses frisca che giunta de abba de ‘ena».
E intantu ti cantaian sas laras
e in cara ti riian sos ojos,
ca deo non fia ne abba ne frisca.
Fia fogarone chi traghidende
e istinchiddende arziat a chelu
e faghet in sa notte su lugore.
Fogu a su fogu… fia,
in mesu ‘e cussos brazzos disizosos.

Oe, cando t’’ido accurzu a su foghile
abbaidende sas fiamas treme treme,
sos pilos biancos, istracca sa cara,
«Cust’est s’omine meu», naro ispantosa.
Che tando su risu sempre has in s’oju
chi m’iscaldit su coro, sa carena.
Cando m’abbaidas, sas laras ti rien
e che incantu torras a piseddu;
mancare non sias pius ne abba ne fogu
mi sezzo accurz’a tie, a manu tenta
vivimus da-e nou, arrejonende,
passu pro passu, prammu pro prammu,
sos gosos, sos anneos de sa vida.
Ti do unu ‘asu, lebiu che pabedda,
a s’iscuja lu rezzis, che incantu;
milli promissas in cussu risu tou
b’’ido, che tando,
e in sos ojos, e in sas laras tuas.

Aggiungi commento

Commenta