Canzoni, naramì

de Benvenuto Lobina.


Canzoni, naramì su chi has biu,
canzoni ‘e malasorti e de amori,
cantàda in setti nottis de lugori
cantàda in setti nottis de scurìu.

Canzoni macchillotta e bagamunda,
torràda ‘e Campidanu cun su tallu,
intrendi t’hapu biu in mesu ballu
a zùmiu, che perda scutt’a frunda.

Ma ti ndi ses fuìa cun su ‘entu,
canzoni poberitta e prantulea,
fuìa ‘e su cuili e de sa lea
po ci acabai in d’unu bastimentu.

E in d’unu bastimentu ses torrada,
canzoni, senza ‘e prexu ne sentidu;
ti scurtat calincunu mesu scidu,
sa luna no, sa luna nc’est intrada.

Però sa luna in celu had’a torrai
si abarras, canzoni, in domu tua,
cantendu po s’amori fattu a cua,
poi is ogus nieddus de gomai.

Po chini no s’arrendit, canzonedda,
canta, e po chini s’arrendit canta ‘e prus;
canta a sa gioventudi, a nosu dûs,
a sa ‘eccesa accanta ‘e sa forredda.

Canta po chini ti scurtat in galera,
canta po chini ti scurtat in presoni,
canta po chini ‘ollis, ma, canzoni,
non càntisti cun boxi furistera.

E a mei faimmì unu prexeri:
abarra po mi fai cumpangìa.
Est beru su chi prima non creia:
sa vida est unu cani senza ‘e meri.

E deu seu stori senza ‘e pinna,
deu seu una cascia senza ‘e crai
isbuidada ‘e totu su ‘inai:
deu seu unu santu ‘ecciu ‘e linna.

No, bai: tui ses che-i s’arriu,
canzoni manna e filla ‘e cantadori,
scurtàda in pagus nottis de lugori,
scurtàda in medas nottis de scurìu.

Aggiungi commento

Commenta